Osoby świeckie konsekrowane, jakkolwiek w pełni zachowują dar konsekracji, to nie narusza ona ich świeckości i nie zmieniają oni stanu świeckiego , podobnie jak ma to miejsce w przypadku sakramentu chrztu i bierzmowania. Członkowie instytutów świeckich, jak wyjaśnił to bł. Paweł VI, skupiają w sobie dwa nurty życia chrześcijańskiego: pozostają świeckimi i zajmują się sprawami powierzonymi laikatowi oraz jednocześnie są osobami konsekrowanymi.
Fakt konsekracji, mimo iż pozostają świeckimi, sprawia, że różnią się od wiernych świeckich. Podobnie jak świeccy zajmują się oni sprawami tego świata, ale w tym celu, aby przepajać je duchem ewangelicznych błogosławieństw, a nie ze względu na uznanie wartości rzeczy ludzkich. Są oni w świecie świadkami wyższości wartości duchowych i eschatologicznych oraz chrześcijańskiej miłości .
Św. Jan Paweł II podkreślał, że instytuty świeckie życia konsekrowanego pozostając w świecie „zapewniają Kościołowi, każdy zgodnie z własnym charyzmatem, skuteczną obecność w Kościele” i „ich działalność w normalnych warunkach życia w świecie przyczynia się – za sprawą Ducha Świętego – do ożywienia duchem Ewangelii różnych form rzeczywistości świeckich”. Przeżywając swoją konsekrację w świecie, „stają się zaczynem mądrości i świadkami łaski w ramach życia kulturalnego, gospodarczego i politycznego” oraz „zamierzają przepajać społeczeństwo nowymi energiami Królestwa Chrystusowego, dążyć do przemiany świata od wewnątrz mocą Błogosławieństw” (zob.VC 10).
Obecność instytutów świeckich uznana jest za opatrznościowy zamysł w stosunku do pełnienia misji Kościoła w dzisiejszych czasach. Synteza świeckości i konsekracji, która wyrasta z sakramentu chrztu świętego, jest ich cechą wspólną i specyficzną. Przyjęcie przez instytuty misji budowania Królestwa Bożego w świecie – królestwa życia i łaski, świętości i prawdy, sprawiedliwości, miłości i pokoju, być może trzeba uznać za priorytet w dzisiejszych czasach. Zadanie to należy uznać bardziej jako działanie wewnętrzne, jako przyjęcie i obronę wartości, które to Królestwo przynosi w warunkach zwyczajnego, codziennego życia. Misja ta może być najwierniejszym i najpełniejszym wypełnieniem charyzmatu świeckości w instytutach świeckich.
Anna
_______________________
Komisja dla Instytutów Świeckich, Refleksje teologiczne na temat instytutów świeckich, w: Świeccy konsekrowani w nauczaniu Kościoła Świętego. Zbiór dokumentów, M. Chmielewski, Lublin 2011, s. 258-259.
„Pod nazwą wiernych świeckich rozumie się tutaj wszystkich wiernych chrześcijan niebędących członkami stanu kapłańskiego i stanu zakonnego prawnie ustanowionego w Kościele, mianowicie wiernych chrześcijan, którzy jako wcieleni przez chrzest w Chrystusa, ustanowieni jako Lud Boży i uczynieni na swój sposób uczestnikami ka-płańskiego, prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusowego, ze swej natury sprawują właściwe całemu ludowi chrześcijańskiemu posłannictwo w Kościele i świecie” (LG 31). Celem tego powołania jest szczególnie „szukanie Królestwa Bożego zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej” (LG 31).
Paweł VI, Przemówienie do uczestników Międzynarodowego Kongresu Odpowiedzialnych Generalnych Instytu-tów Świeckich, Castel Gandolfo, 20.09.1972, w: Świeccy konsekrowani w nauczaniu Kościoła świętego. Zbiór do-kumentów, M. Chmielewski, Lublin 2011, s. 77-78.
materiał z biuletynu wspólnoty